Rozdział 1

 Budzik rozbrzmiał w całym pokoju, drażniąc moje biedne bębenki. Podniosłam głowę i zapaliłam lampkę nocną, mrużąc przy tym oczy. Jest piątek, ostatni dzień lekcji przed feriami zimowymi. Wygramoliłam się z łóżka i skierowałam się w stronę okna podnosząc żaluzję. Cały świat był otulony warstwą białego, puszystego puchu. Spojrzałam na termometr, który wskazywał pięć stopni poniżej zera. Uśmiechnęłam się delikatnie, i przetarłam oczy. Rzadko można było podziwiać prawdziwą zimę w Londynie, zwykle jest tu dosyć deszczowo i szaro. Po porannej toalecie poszłam do kuchni. Mój żołądek domagał się posiłku a gardło było całkiem suche prosząc o chociażby jedną kroplę wody. Na blacie kuchennym stała miska z płatkami przygotowana dla mnie przez moją mamę. Zjadłam pospiesznie śniadanie i widząc godzinę wyświetloną na zegarku rzuciłam się do przedpokoju chwytając moje buty.

- Denny, gotowy do wyjścia? - krzyknęłam do mojego młodszego brata, którego miałam zaprowadzić do szkoły.

   Nim się obejrzałam Denny stał obok mnie w swojej kurtce o kolorze zgniłej zieleni i plecaku na plecach. Jego twarzyczkę zdobił piękny uśmiech. Spojrzałam się na mojego brata i uśmiechnęłam się do siebie szczypiąc lekko jego prawy policzek. Chłopiec miał krótko przystrzyżone, brązowe włosy i zielone oczy - po tacie. Był szczupły i niski ale to u nas rodzinne. Spojrzałam w lustro upewniając się, że wyglądam przyzwoicie. Odbicie pokazywało dziewczynę w wieku 16 lat z czekoladowymi, dużymi oczami i długimi rzęsami. Przeczesałam ręką kasztanowe włosy sięgające mi do pępka, poprawiłam szalik i wyszłam z domu. Zerknęłam w dół by upewnić się, że mój brat jest obok. Uśmiechnęłam się widząc rządek białych zębów szczerzących się do mnie.

   Złapałam Denny'ego za rękę prowadząc go przez przejście dla pieszych. Minęliśmy kilka przecznic i w końcu dotarliśmy do jego ulubionej piekarni. Spojrzałam na wielki szyld nad drzwiami, na którym było napisane " MR. DONUT "

- Ellie, wejdźmy tam, proszę!- krzyczał Denny podskakując. Długo nie trzeba było mnie prosić, dla mojego braciszka zrobię wszystko. Kiwnęłam głową w stronę drzwi a w oczach dziecka stojącego przede mną ujrzałam błysk szczęścia. Tak niewiele potrzeba aby go uszczęśliwić. Weszliśmy do środka, a Denny od razu przykleił nos do szyby, za którą znajdowały się najrozmaitsze pączki, drożdżówki, babeczki i ciastka.

- Ja chcę tą czekoladową muffinkę! I chciałbym też pączka z marmoladą, dobrze?- Pisnął celując palcem wskazującym w łakocie za szybą.

- Co tylko zechcesz. - powiedziałam, czochrając czuprynę chłopca i posyłając mu ciepły uśmiech. Zapłaciłam należną cenę i podałam papierową torebkę z jedzeniem chłopcu. Otworzył opakowanie i wyciągnął babeczkę przyglądając jej się z każdej strony. Po skonsumowaniu, podziękował i wytarł buzię wierzchem dłoni uśmiechając się w moją stronę.

          Stanęliśmy na przejściu dla pieszych, na sygnalizatorze po drugiej stronie ulicy świeciło czerwone światło. Spojrzałam na piękne bezchmurne niebo. Chociaż mróz szczypał w nos i policzki, promienie słońca przedzierały się przed bloki betonowej dżungli. Zmrużyłam oczy rozkoszując się ciepłem, które rozlewało się na mojej twarzy kiedy poczułam, że mała rączka mojego brata wyślizguje się z mojego uścisku. Spuściłam wzrok szukając chłopca ale nie było go obok mnie. Serce stanęło w mojej piersi, sekundy ciągnęły się niemiłosiernie. Nerwowo rozglądałam się w prawo, w lewo, znowu w prawo i wtedy spojrzałam przed siebie. Torebka z pączkiem wypadła Denny'emu na ulicę a ten zmierzał w jej kierunku. Przekręcam głowę w prawo, widzę nadjeżdżający samochód.

- Denny! Stój, Denny! - krzyczę lecz mój głos słyszę jakby za ścianą. Nie, to nie może się stać! Biegnę, jeszcze trzy kroki i będę przy moim kochanym braciszku. Dobiegam do niego, popycham jego drobne ciało w przód. Do moich uszu dobiega pisk opon, widzę dwa żółte światła i wtedy przeszywa mnie ból. Okropny ból, jakby ktoś wbijał miliony igieł w każdą komórkę, z których zbudowane jest moje ciało. Czuję powiew wiatru, siła odrzucenia jest bardzo wysoka. Lecę kilka metrów, moje ciało z łoskotem rozbija się o betonowe podłoże. Głuche dudnienie obija się o moją czaszkę. Czuję jakby zaraz miała eksplodować. Słyszę swój oddech, słyszę krzyk Denny'ego. To oznacza, że nic mu nie jest, to dobrze. Próbuję poruszyć ręką ale nie mogę, oddech uwiązł w moim gardle. Moje powieki stają się ciężkie.

- Denny- Próbuję krzyknąć ale z mojego gardła wydobywa się tylko żałosny szept

-Denny, wracaj do domu- kolejna próba, lecz nadal nic. Nie słyszy mnie.

-Denny- mówię po raz kolejny. Nagle mój wzrok dostrzegł migające, niebieskie światło, mrugam bardzo powoli, otwieram oczy, teraz widzę grupę ludzi biegnących w moją stronę. Moje powieki zamykają się po raz kolejny lecz teraz nie otwierają się ponownie.

*** 

Otworzyłam oczy, mrużąc je przed jaskrawym światłem lamp. Leżałam na miękkim podłożu, pod opuszkami czułam chłodny materiał kołdry, którą byłam przykryta. Wzięłam głęboki oddech i podjęłam próbę podniesienia się do pozycji siedzącej.

- Kochanie, George, obudziła się! - usłyszałam głos mojej mamy. Łóżko ugięło się pod jej ciężarem kiedy usiadła obok mnie. Odgarnęła włosy z mojego czoła i nachyliła się by mnie pocałować we wcześniej odsłonięte miejsce. Spojrzałam na nią i zobaczyłam łzy spływające po jej szczupłej, smukłej twarzy. Wyglądała na zmęczoną, miała podkrążone oczy a jej włosy były nieuczesane. Odgarnęła niesforny kosmyk i włożyła go za ucho uśmiechając się do mnie.

- Leż słoneczko, odpoczywaj. Powiedziała i znów obdarowała mnie uśmiechem. Usłyszałam kliknięcie zamykanych drzwi i ujrzałam nad sobą twarz mojego ojca. Na niej również gościł szeroki uśmiech a po policzkach spływały łzy - jak widać - szczęścia. Również jak mama był nieuczesany i było można zauważyć kilkudniowy zarost.

Wzięłam głęboki oddech i usiadłam. Rozejrzałam się dookoła. Byłam w szpitalu. Leżałam na dużym łóżku, w sali, w której się znajdywałam było takich cztery lecz wszystkie były puste. Byłam podłączona do kroplówki, a urządzenie pilnujące pracy serca miarowo pikało. Spojrzałam za okno, małe białe płatki spadały z nieba tworząc piękny widok. Ale dlaczego jestem w tym miejscu? W mojej głowie była jedna, wielka czarna dziura, pusta klatka w filmie, którym było moje dotychczasowe życie. Nic nie pamiętałam, kompletnie nic. Do sali weszła pielęgniarka. Niosła tacę z jedzeniem, ostrożnie stawiała każdy krok dbając o to, by sok został w szklance.

- Co się stało? Dlaczego tu jestem? I gdzie jest Denny? - z moich ust wylewały się pytania, jedno po drugim.

- Cii, odpoczywaj. - powtórzyła mama głaszcząc kciukiem moją dłoń. Pielęgniarki już nie było. Wyszła bezszelestnie tak samo jak się tu pojawiła.

- Nic nie pamiętasz? - Spytał tata unosząc brwi w geście zaskoczenia.

- Mam kompletną pustkę w głowie. - Stwierdziłam splatając moje palce i kładąc je na udach.

- Lisa powiedz jej a ja idę po Denny ‘go - Powiedział tata klepiąc lekko w ramię mojej mamy po czym odwrócił się i opuścił pomieszczenie. Spojrzałam na moją mamę i kiwnęłam głową zachęcając ją do mówienia.

- Miałaś mały wypadek. Ale na szczęście już wszystko dobrze - powiedziała z uśmiechem znów pocierając moje knykcie.

- Jesteś bohaterką kochanie. Prawdziwą bohaterką. - powiedziała widząc, że próbuję przypomnieć sobie cokolwiek. Wytężyłam umysł analizując wszystko po kolei od momentu wydarzeń, które jeszcze pamiętałam. I wtedy mnie oświeciło, dwa światła, pisk opon.

- Denny! Gdzie on jest? - Powiedziałam nieco głośniej niż miałam w zamiarze i odkryłam raptownie kołdrę ze swoich nóg chcąc wstać i go poszukać.

- Kochanie uspokój się, nic mu nie jest, i to jest Twoja zasługa. - powiedziała a moje serce zwolniło powracając do normalnego tępa uderzeń. Znów położyłam się na miękkich poduszkach, przed moimi oczami stały obrazy z ostatnich wydarzeń. Co za nierozważny i nieodpowiedzialny kierowca! I pomyśleć, że takim ludziom daję się prawo jazdy. Ale najważniejsze, że Denny'emu nic nie jest. Z rozmyślań wyrwał mnie dźwięk otwierających się drzwi.

- Tylko cicho, dopiero się obudziła. - Powiedział tata a zaraz po tym zza skrzydła drzwi wyskoczył mój brat, który od razu popędził w moją stronę. Uśmiechnęłam się gdy chłopczyk wskoczył na moje łóżko i złapał mnie w swoje małe ramiona. Również oplotłam jego małe ciałko zamykając go w uścisku.

- Ellie nic Ci nie jest... - Powiedział ściskając moją szyję. Poczułam mokre kropelki na obojczyku co świadczyło, że chłopiec płacze.

- Ale zaraz mi coś będzie jak mnie nie puścisz potworku - Powiedziałam i złapałam chłopca odklejając go ode mnie i odsuwając na odległość ramion.

            Spojrzałam bratu w zaszklone oczy, jego rzęsy były zwilżone od łez a w zielonych tęczówkach skakały iskry szczęścia. Znów go przytuliłam, i gdy tak go ściskałam do moich oczu również napłynęły łzy. Mogłam go stracić. Mogłam stracić mojego jedynego, kochanego brata. Nie żałuję, że to zrobiłam. Gdyby była taka konieczność zrobiłabym to jeszcze raz.

- Jesteś najlepszą siostrą na świecie. - Powiedział chłopczyk a ja uśmiechnęłam się do siebie.

- Nie....Jesteś po prostu aniołem. - Dodał. Przez moje ciało przeszły ciepłe dreszcze, jakieś dziwne wyładowania elektryczne w moich tkankach pobudziły mnie do życia  i nagle poczułam dziwny przypływ siły. Miałam najlepszego brata na świecie i mogłam być dla niego najlepszą siostrą.